میدوم

و نمیرسم

و قدم های کوچکم

به اندازه تمام نرسیدن ها

خسته اند...

برای نفس کشیدن هم

وقت کم آورده ام

چه برسد به زندگی...

+ نه میفهمم چطور روزم شب میشود

نه میفهمم چطور شبم روز

و سخت 

در آغوش ِ این سرگیجه ِ سهمگین

غرق شده ام...

و حالایی که دارم تمام ِ این شطحیات ِ گیر کرده درگلویم را تند و تند و تند می نویسم ، بغض ِ نشسته بر سر ِ آستینم را محکم پاک میکنم و بی توجه، وانمود میکنم که این مقاله "شخصیت سازی زن در سووشون" خیلی غم گین است ! هه

+ مرا دق خواهد داد این اردیبهشت

این اردیبهشتی که

تکرار تمام نبودن ِ توست...